Rozdział 11

Obudziłem się i luknołem na zegarek. O Boże jak późno! Szybko pobiegłem do pokoju by się spakować. Godzinę później złapałem walizkę i kilka innych toreb '' Boże jaką ze mnie baba.. " pędząc w stronę wyjścia. Zamknąłem drzwi . No nie przecież moje auto zostało pod karaoke... No nic, trzeba wezwać taksówkę.
-Halo?-odezwał się taksówkarz.
-Halo,  dzień dobry poproszę taxi na. Pasquarelską 69. -Ta ulica to zbieg okoliczności...,Ale numer to sprawka moich rodziców. Nie pytajcie mam dziwną rodzinę.
-Dobrze zjawie się za 15 minut.
-dowidzenia-rozłączyłem się.(od aut: właśnie moje szalejace siostry przewróciły choinkę hahahaha-,- ) Po paru minutach . Wsiadłem i zapakowałem menele. Kierowca zerknął na mnie przez lusterko.
- O to znowu pan!
-Przepraszam my się znamy? -Trochę mnie to zdziwiło.
-Odwoziłem Pana kilka dni temy do szpitala.
-Aaaa... Nie pamiętam.
-No nie dziwię się, musiało się stać coś strasznego bo pan był na prawdę zdenerwowany.
- Możliwe, siostra miała wypadek. Ciężki stan...
-Rozumiem.-zapadła cisza zakłucona przez radio -Jesteśmy! 20 €.
-Co?
-Ostatnio był pan tak zdesperowany,  że zapomniał zapłacić.-kierowca dziwnie na mnie popatrzył-Ale dla stałych klientów zniżka 50%.-dałem mu dyche i wysiadłem. Na lotnisku był wielki tłok. Nagle ujrzałem ojca Violetty.  Podeszłam do mężczyzny.
-Dzień dobry! Co pan tu robi?
-Dzień dobry,  dzień dobry. Staram się dostać jeszcze bilet na dzisiejszy lot do Hiszpanii,bo dostałem na jutro. Mam dziś ważną konferencję. Cholera...
- Ja mam bilet na dziś. W sumie jeden dzień w tył nic nie zmienia... Wymieńmy się!
-Naprawdę?! Dzięki! Dobra dawaj! Dzieki! Masz!-i w trzech susach znalazł się w sali odpraw (czy coś takiego). No więc co?  Dobra wracam do domu. Lot mam jutro na 16.00. Znów zadzwoniłem po taxi. Nie zgadnijcie kogo spotkałem.
-Oooo?! My mamy jakieś szczęście do siebie. To gdzie tym razem?
-Do karaoke...-przerwał mi.
-Stamtąd odebrałem Pana po raz pierwszy, pamiętam.
-No dokładnie.
-Skoro tak często się widujemy to przejdźmy może na ty?
-Federico
-Jenson, miło mi.
-Myślę,  że się już raczej nie spotkamy, bo właśnie jadę po auto.
-Szkoda ale auta się psują.
-W sumie jutro też jadę na lotnisko może zadzwonie-powiedziałem gdy byliśmy obok karaoke.
-Mam nadzieję!
-Dowidzenia.. O właśnie tu 5€ dla pana.
-Jakiego Pana przecież jesteśmy na ty.
-No masz, bo się spieszę-wysiadłem i zabrałem walizki. Włożyłam rękę do kieszeni... o nie zapomniałem kluczyków.Wyjąłem,  więc telefon....

LUDMIŁA:
Poszłam się spakować. Jutro mam wylot.  Mama leci ze mną w końcu miała tam też swoich znajomych i swoje życie. Strasznie mnie ciekawi jak to teraz wygląda. Zadzwonił telefon mamy, odebrała i dała na głośnik gdyż przygotowywała się do wyjazdu.
-Halo?
Głos w słuchawce odpowiedział:
-Witam,  tu doktor Marco Pollo-o to właśnie prowadzący ojca. Ciekawe co tym razem-ten numer podał mi pan Władimir , by jego właścicieli informować o stanie swojego zdrowia.-Mama na te słowa oniemiała. Wzięła słuchawkę do ucha i ściszyła. Dalej nic nie słyszałam. Po paru minutach oznajmiła iż nigdzie nie jedzie. Szybko wybiegła z domu. Nie wierzę! Tak nas skrzywdził a ona go wciąż kocha?!
Nie rozumiem... Tyle cierpiałyśmy przez tego łajdaka, bo lepiej go nazwać nie moge!! A on wciąż go kocha.  Taka miłość musi mieć ogromną siłę. Ja na pewno bym go znienawidziła. Nic nie rozumiem... tyle płakała , starała się zapomnieć,a nawet jej sięto prawie udało, nagle on jakby nigdy nic po prostu wraca. Zadzwoniłam do Naty:
-Cześć!-odezwała się moja przyjaciółka
-Siema, siema,możesz do mnie przyjść?  Muszę się komuś wyrzalić...
-Co się znów stało??!-wtrąciła.
- Chodzi o moich rodziców...to będziesz czy nie??
-Idę, już ide...-rozłączyłam się. Usiadłam na parapecie w pokoju i wzięłam do ręki nasze zdjęcie.

####################################
JEST!
Udało się!
Uff...zdobyłam dostęp jejjjj!!
Fede hłe hłe ten to ma szczęście .
Podobnie do mojej choinki...
Jak podobał się rozdział?
Czekam na relacje i różne sugestie!



       CZYTASZ=KOMENTUJESZ